Në një botë ku shpirti njerëzor endet mes teknologjisë dhe zbrazëtisë, mes kërkimit të së shenjtës dhe etjes për sensacion, misteret e lashta ruajnë një magji që s’venitet.
Disa artefakte të humbura të historisë, si Arka e Besëlidhjes, vazhdojnë të thërrasin ndër shekuj me një zë jehues, duke na kujtuar se çdo brez, pavarësisht progresit, mbart në vete të njëjtin eter pyetjesh: ku ndodhet Hyjnorja? A është ajo ende mes nesh? Apo e kemi varrosur bashkë me besimin tonë?
Saga e Arkës së Shenjtë
Arka e Besëlidhjes mbetet një nga misteret më mahnitëse të njerëzimit. Saga që e rrethon këtë artefakt të shenjtë ka ushqyer për shekuj imagjinatën e studiuesve, teologëve, aventurierëve dhe mistikëve, duke qëndruar në udhëkryqin e historisë dhe mitit.
E përshkruar në Librin e Eksodit, Arka përfytyrohet si një arkë e punuar prej druri akacieje e veshur me ar të kulluar, që mbante pllakat e gdhendura me Dhjetë Urdhërimet — fjalët e Zotit, besëlidhja e parë e shkruar midis qiellit dhe tokës. Ajo mishëronte praninë e Hyjnores, një objekt që fliste me vetëtimën e shenjtërisë dhe që, sipas traditës, udhëhiqte popullin e Izraelit në udhëtimet e tij përmes shkretëtirës.
Dikur, Arka pushonte në Tempullin e Parë të Jeruzalemit, në vendin më të shenjtë të tij, aty ku prifti i madh mund të hynte vetëm një herë në vit për të shqiptuar emrin e pathënshëm të Zotit. Por më 587 para Krishtit, kur Nebukadnetsari II dhe ushtria babilonase shkatërruan Tempullin, Arka humbi gjurmët — si të ishte përthithur nga vetë harresa e historisë.
Misteret e Humbjes dhe Legjendat e Mbërritjes
Që atëherë, çdo brez ka shpikur një rrëfim të vetin. Disa besojnë se Arka u mor në Babiloni si plaçkë e luftës. Të tjerë thonë se priftërinjtë e fshehën në nëntokën e Jeruzalemit për ta mbrojtur nga profanimi.
Një legjendë e përhapur në Etiopi tregon se Arka u soll në Aksum, ku ende sot besohet se ruhet në një manastir të mbyllur për publikun, nën mbikëqyrjen e një prifti që jeton dhe vdes si rojtar i misterit. Ai nuk lejon askënd ta shohë, dhe askush nuk e di nëse Arka e ruajtur aty është e vërtetë apo vetëm hija e një besimi të lashtë.
Në mënyrë më të thellë simbolike, një tekst hebraik i përkthyer së fundmi sjell një profeci: Arka do të shfaqet vetëm në ditën e mbërritjes së Mesisë, birit të Davidit, kur drita hyjnore do të rikthehet për të rivendosur besëlidhjen e përjetshme midis Zotit dhe njerëzimit. Kështu, ajo bëhet më shumë se një relike — bëhet metaforë e pritjes së shpëtimit, e ringjalljes së shpresës në kohë errësire.
Arka si Simbol i Kërkimit Njerëzor
Kërkimi për Arkën e Besëlidhjes është, në thelb, kërkimi i vetë njeriut për transcendencë. Nuk është më çështje e arkeologjisë apo e mbetjeve të historisë; është një udhëtim i brendshëm drejt asaj që kemi humbur — lidhjen me të Shenjtën.
Ajo Arka që kërkojmë në shkretëtirat e Etiopisë apo në rrënojat e Jerusalemit mund të jetë, në të vërtetë, Arka që mungon brenda nesh: ai vend i fshehtë ku besimi ruhet i paprekur, ku urdhërimet e Zotit janë ende të gdhendura, jo në gur, por në ndërgjegjen tonë.
Arka mbetet kujtesë e peshës së fjalës hyjnore, e fuqisë që lind nga përulësia dhe besimi. Ajo na kujton se çdo epokë e humbet dhe e rigjen Hyjnoren sipas mënyrës së vet — ndonjëherë përmes shkencës, ndonjëherë përmes artit, e ndonjëherë përmes heshtjes.
Ndërsa kërkimi për Arkën vazhdon, saga që e rrethon këtë relike të pakapshme mbetet një pasqyrë e shpirtit njerëzor — e etjes sonë për kuptim, për dritë dhe për një prekje të përjetësisë.
Ajo na fton të kujtojmë se ndoshta misteri nuk duhet zgjidhur, por nderuar. Sepse Arka e Besëlidhjes mund të mos jetë thjesht një objekt i humbur në kohë, por një thirrje që vjen nga brenda nesh — një thirrje për të rigjetur besimin, për të rindërtuar tempullin e shpirtit dhe për të kujtuar se çdo brez mban në vete një besëlidhje që pret të ringjallet. /ORA.
