Shkrimtari britanik George Orwell, i njohur për veprat e tij të thella mbi natyrën njerëzore dhe shoqërinë, ka trajtuar shpesh temën e vetmisë dhe izolimit. Por për të, vetmia më e padurueshme nuk është ajo që vjen nga mungesa e njerëzve rreth nesh — është vetmia që lind nga keqkuptimi, nga ndjenja e të qenit i rrethuar e megjithatë i padukshëm.
“Vetmia më e tmerrshme nuk është ajo që vjen nga të qenit vetëm, por ajo që lind nga të qenit i keqkuptuar,” shkruan Orwell.
Kjo është ajo ndjesi e thellë e të qëndruarit në një dhomë plot njerëz, por pa u parë vërtet nga askush. Fytyrat që të rrethojnë nuk të njohin thelbin, nuk të dëgjojnë, nuk e kuptojnë shpirtin tënd. Brenda kësaj vetmie, njeriu ndien se po zbehet ngadalë, derisa mbetet vetëm një hije e vetes që dikur ishte e gjallë.
Orwell e përshkruan këtë gjendje si një boshllëk të heshtur, një ndarje të padukshme midis botës së brendshme dhe asaj të jashtme. Është ndjenja e të qenit i rrethuar nga miq, familjarë apo kolegë, por pa pasur asnjë lidhje të vërtetë shpirtërore me ta.
Kjo vetmi, sipas tij, është më e rëndë sepse nuk buron nga mungesa e dashurisë, por nga mungesa e njohjes së vërtetë. Është dëshira e brendshme për t’u parë dhe për t’u dashur ashtu siç je — me të gjitha dritat dhe errësirat e shpirtit.
“Të ketë dikush që të shohë dhe të thotë: ‘Të kuptoj, dhe jam këtu.’ Kjo është forma më e pastër e lidhjes njerëzore,” do të shkruante ai.
Por, ndonëse kjo vetmi është e dhimbshme, ajo mbart edhe një forcë të fshehtë. Ajo të mëson qëndresën dhe vetëpranimin. Në heshtje, njeriu mund të mësojë ta vlerësojë thelbin e vet, të ruajë dritën e brendshme edhe kur bota nuk e sheh.
Në fund, Orwell na kujton se ndonëse mund të ndihesh i keqkuptuar, nuk duhet të shndërrohesh në hije për t’u pranuar. Vetja e vërtetë meriton të qëndrojë gjallë, sepse diku — në një kohë apo vend të caktuar — do të ketë dikë që do ta njohë dhe do ta kuptojë plotësisht.
“Vetmia që lind nga keqkuptimi është më e rëndë se çdo heshtje.” – George Orwell
