Ndërsa skena politike në Kosovë po futet në një fazë vendimtare para zgjedhjeve të 28 dhjetorit, brenda Partisë Demokratike të Kosovës ka shpërthyer një debat që mund të përcaktojë jo vetëm rezultatin e këtij procesi, por edhe drejtimin afatgjatë të partisë: rikthimin ose jo të Fatmir Limajt dhe NISMËS në listën zgjedhore të PDK-së.
Ditët e fundit kanë krijuar përshtypjen se hezitimi brenda PDK-së nuk vjen nga kalkulimet elektorale, por nga interesat personale të disa figurave që e shohin rikthimin e Limajt si kërcënim për pozitat e tyre të brendshme. Pikërisht këtu shfaqet një problem strategjik që rrezikon të mbajë peng transformimin e PDK-së.
Fatmir Limaj nuk është figurë e jashtme. Ai është një prej themeluesve të partisë, një prej arkitektëve të identitetit historik të PDK-së. Kontributi i tij në konsolidimin e partisë dhe në ndërtimin e kapaciteteve të saj politike është i njohur. Si ministër i Transportit, ai ka lënë prapa projekte të prekshme që sot identifikohen me periudhën e fuqizimit të PDK-së dhe me modernizimin e infrastrukturës së vendit.
Rikthimi i tij, në këtë kuptim, nuk do të ishte rehabilitim, por riangazhim natyral në shtëpinë politike që ka ndihmuar ta ndërtojë.
Në vitet e fundit, brenda PDK-së është vërejtur tkurrje e profilit të figurave të luftës, një shtyllë identitare e rëndësishme për bazën tradicionale të partisë. Kjo ka krijuar një boshllëk emocional tek veteranët, familjet e dëshmorëve dhe strukturat që historikisht kanë mbajtur PDK-në në pushtet. Limaj, me historikun e tij të luftës dhe përvojën institucionale, përmbush pikërisht këtë boshllëk.
Sipas analizave të brendshme dhe perceptimit publik, rikthimi i Limajt dhe NISMËS do t’i sillte PDK-së rreth 20–25 mijë vota shtesë, duke përkthyer këtë fuqi në 2–3 deputetë vendimtarë në një garë të ngushtë. Kjo do të mundësonte edhe riangazhimin e figurave të tjera të rëndësishme që kanë qëndruar në distancë, duke pritur një sinjal serioz të unifikimit të partisë.
Asnjë subjekt serioz politik nuk i injoron përfitimet e tilla. Vetëm frika personale mund të verbohet përballë një leverdie të qartë strategjike.
Kundërshtimi ndaj rikthimit të Limajt nuk mbështetet në argumente racionale ose elektorale. Ai lidhet me inferioritetin politik të individëve që mendojnë se humbasin pozitat e tyre nëse fuqizohen prurje të reja ose figura me peshë. Por një parti që synon të qeverisë vendin nuk mund të jetë peng i interesave të tilla.
PDK duhet të dërgojë mesazh të unitetit, maturisë dhe strategjisë politike. Hapja e derës për rikthimin e Limajt do të tregonte se partia është e pjekur, e gatshme të tejkalojë egot individuale dhe të kthehet në logjikën e interesit kolektiv.
Ky do të ishte sinjali më i fortë se PDK e sheh 28 dhjetorin jo si cikël rutinor, por si mundësi për rimëkëmbje të madhe.
Në fund të ditës, pyetja nuk është nëse Limaj duhet të jetë në listë. Pyetja është tjetër:
A do të lejojë PDK që interesat personale të disa individëve të përcaktojnë fatin e partisë?
Koha kërkon kurajo politike. Dhe kurajoja fillon duke i hapur derën konkurrencës së brendshme, jo duke u fshehur prej saj.
